Aslında Nasıl Öğreniyoruz?

Hayır, hatalarımızdan öğrenmiyoruz.

Hata yaptığımız söylendiğinde de öğrenmiyoruz. Hata yaptığımızı bildiğimizde de öğrenmiyoruz.

Hatalarımız bizi olumsuz şekilde etkilediğinde de öğrenmiyoruz.(Sigara tiryakilerinde olduğu gibi)

Sadece en zeki insanlar hatalarından ders çıkarabilir ve sadece dahiler başkalarının hatalarından öğrenebilirler. Geri kalanımız “acı”dan öğreniyoruz. Çok fazla içmenin kötü bir fikir olduğunu ancak sabah berbat bir baş ağrısı ile uyandığımızda fark ediyoruz. Ve acı kaybolduğunda unutuyor ve aynı hatayı tekrar yapıyoruz.

Kararlar akla uygun olarak verilmez (her ne kadar buna inanmak istesek de). Kararlar duygular tarafından oluşturulur. Sonra ise, kendimizi daha iyi hissettirmek için bahaneleri kullanırız. Maalesef, doğru olan şeyi bilmek, yaptığımız şeyle eşleşmez.

Acıyla. Ama acı yeterli değildir. Acı çekmekten tam manasıyla korkmamız gerekir. Acı tek başına katlanılabilir bir şeydir. Bellidir, sonu vardır ve idare edilebilir. Bilinmeyen bir acının korkusu, katlanılamayacak bir geleceğin korkusu asıl motivasyon kaynağıdır.

Tanıdığım en pozitif ve en üretken insana onu neyin motive ettiğini sordum.

“Hayatımı boşa harcamaktan korkuyorum” dedi. “Yaşlandığımda kaçan fırsatları görmekten korkuyorum. İstediği şeylere ulaşabilecekken, yeterince istememiş biri olmaktan korkuyorum”

Hayat şu andadır ve tamamen gerçek. Şu anın ikinci bir şansı yok.

Kendinizi korkutun..